filosòfe

Occitan

Etimologia

Del grèc ancian φιλόσοφος, philósophos (« aquel qu'aima la saviesa »).

Prononciacion

/filu'zɔfe/, /filu'zɔfe/

Sillabas

fi | lo | sò | fe (4)

Nom comun

Declinason
Dialècte : provençau
Singular	Plural
filosòfe	filosòfes
[filu'zɔfe]

filosòfe masculin (femenin: filosòfa) (auvernhat) (gascon) (lemosin) (provençau) (vivaroaupenc)

1. Persona que practica la filosofia.
2. (per extension) Persona que cultiva sa rason, que conforma sa conducha amb de principis e trabalha a fortificar son arma contra lo destin ; persona que ten un comportament inspirat per la saviesa.
3. Persona que fa una vida tranquilla e retirada, fòra de l’embarràs deis afars.
4. (pejoratiu) Personatge pensatiu, que manca dau sens deis realitat.

Variantas dialectalas

• filosòf (lengadocian) (provençau)

Traduccions

anglés : philosopher (en) catalan : filosòf (ca) francés : philisophe (fr)

alemand : Philosoph (de) italian : filosofo (it) portugués : folósofo (pt)

Adjectiu

Declinason
	Singular	Plural
Masculin	filosòfe	filosòfes
	[filu'zɔf]	[filuˈzɔfs]
Femenin	filosòfa	filosòfas
	[filu'zɔfo̞]	[filu'zɔfo̞s]

filosòfe masculin

1. Qu'es resignat, qu'endura amb saviesa e fòrça d’arma leis espròvas.
   • Se mostrèt plan filosòfe en l'escasença.

Forma de vèrb

filosòfe

1. Promiera persona dau singular dau present de l'indicatiu de filisofar.
2. Tresena persona dau singular dau present de l'indicatiu de filisofar.