legitime

Occitan

Etimologia

Del latin legitimus (« estimat èsser segon la lei »).

Prononciacion

/le.d͡ʒi.'ti.me/, /le.d͡ʒi.'ti.me/

Adjectiu

Declinason
	Singular	Plural
Masculin	legitime	legitimes
	[le.d͡ʒi.'ti.me]	[le.d͡ʒi.'ti.mes]
Femenin	legitima	legitimas
	[le.d͡ʒi.'ti.mo̞]	[le.d͡ʒi.'ti.mo̞s]

legitime (gascon) (lemosin) (provençal) (vivaroalpenc)

1. confòrme, -a a la lei
2. consacrat o admés per la lei o per la rason.

Variantas dialectalas

• legitim (lemosin) (lengadocian) (provencau)

Traduccions

alemand: legitim (de) anglés: legitimate (en) catalan: legítim (ca) espanhòl: legítimo (es)

francés: légitime (fr) italian: legittimo (it) portugués: legítimo (pt) romanés: legitim (ro)

Referéncias

Joan de Cantalausa, Diccionari de Cantalausa, (en linha): [1]

Forma de vèrb

legitime

1. Primièra persona del singular del present del subjonctiu de legitimar (lengadocian)
2. Tresena persona del singular del present del subjonctiu de legitimar (lengadocian) (gascon)