perjuri

Occitan

Etimologia

Del latin perjurium « messorga, fals jurament »

Prononciacion

lengadocian /peɾˈd͡ʒyɾi/, /peɾˈd͡ʒyɾi/

gascon /peɾˈʒyɾi/, /peɾˈʒyɾi/

provençau /peʀˈd͡ʒyʀi/, /peʀˈd͡ʒyʀi/

Nom comun

Declinason
Dialècte : lengadocian
Singular	Plural
perjuri	perjuris
[peɾˈd͡ʒyɾi]	[peɾˈd͡ʒyɾis]

perjuri masculin

1. Fach de far un fals jurament.
2. Fach de mancar al jurament donat.
3. (drech penal) Delicte comés per aquel que dona un fals testimoniatge dins un procès.

Parents

• perjur / perjure
• perjurar

Sinonims

• esperjuri
• perjurament

Traduccions

alemand: Meineid (de), Eidbruch (de) anglés: perjury (en) basc: catalan: perjuri (ca)

espanhòl: perjurio (es) francés: parjure (fr) italian: spergiuro (it) portugués: perjúrio (pt)

Forma de vèrb

perjuri

1. primièra persona del singular del present de l'indicatiu de perjurar.

Catalan

Etimologia

Del latin perjurium « messorga, fals jurament »

Prononciacion

[?]

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
perjuri	perjuris

perjuri masculin

1. perjuri ^(oc)

Forma de vèrb

perjuri

1. primièra persona del singular del present del subjonctiu de perjurar.
2. tresena persona del singular del present del subjonctiu de perjurar.
3. tresena persona del singular de l'imperatiunafirmatiu de perjurar.

Italian

Prononciacion

[?]

Forma de vèrb

perjuri

1. segonda persona del singular del present de l'indicatiu de perjurare.
2. primièra persona del singular del present del subjonctiu de perjurare.
3. segonda persona del singular del present del subjonctiu de perjurare.
4. tresena persona del singular del present del subjonctiu de perjurare.
5. tresena persona del singular de l'imperatiunafirmatiu de perjurare.