rufe

Occitan

Etimologia

Benlèu de latin rūfus, «pelroge» puèi «pèl eriçada»

Prononciacion

/ˈɾyf/, /ˈɾyf/

Sillabas

ru|fe|oc

Adjectiu

Declinason
	Singular	Plural
Masculin	ruf	rufes
	[ˈɾyf]	[ˈɾyfes]
Femenin	rufa	rufas
	[ˈɾyfo̞]	[ˈɾyfo̞s]

rufe

1. Rugós, rude, raspós, aspre
2. Rustre, grossièr

Derivats

• rufa
• rufar
• rudament

Variantas dialectalas

• ruf

Forma de vèrb

rufe

1. Primièra persona del singular del present del subjonctiu de rufar.
2. Tresena persona del singular del present del subjonctiu de rufar.

Traduccions

alemand: rauh (de) (dur), crude (de) (aspre), rude (de) (grossièr) anglés: rough (en) basc: catalan: rude (ca)

espanhòl: rudo (es) francés: rude (fr) italian: ruvido (it), rude (pt) (desagradiu) portugués: rude (pt)