suplicar

Veire tanben : supliciar

Occitan

Etimologia

Del latin supplicare.

Prononciacion

[sypliˈka], /sypliˈka/

França (Bearn) : escotar « suplicar »

Sillabas

su | pli | car (3)

Vèrb

suplicar

1. Demandar amb somission e umilitat.

Derivats

• suplica
• suplicacion
• suplicant

Sinonims

• sosplegar

Traduccions

anglés: supplicate (en) catalan: suplicar (ca) espanhòl: suplicar (es) francés: supplier (fr)

italian: supplicare (it) portugués: suplicar (pt) sicilian: supplicari (scn)

Conjugason

Lengadocian

Infinitiu	suplicar
Gerondiu	suplicant
Participi passat
	singular			plural
masculin	suplicat			suplicats
femenin	suplicada			suplicadas
Mòde indicatiu
nombre	singular			plural
persona	primièra	segonda	tresena	primièra	segonda	tresena
	ieu	tu	el ela	nosautres nosautras	vosautres vosautras	eles elas
Present	supliqui suplique	suplicas	suplica	suplicam	suplicatz	suplican
Imperfach	suplicavi	suplicavas	suplicava	suplicàvem	suplicàvetz	suplicavan
Preterit	supliquèri	supliquères	supliquèt	supliquèrem	supliquèretz	supliquèron
Futur	suplicarai	suplicaràs	suplicarà	suplicarem	suplicaretz	suplicaràn
Condicional	suplicariái	suplicariás	suplicariá	suplicariam	suplicariatz	suplicarián
Mòde subjonctiu
nombre	singular			plural
persona	primièra	segonda	tresena	primièra	segonda	tresena
	ieu	tu	el ela	nosautres nosautras	vosautres vosautras	eles elas
Present	suplique	supliques	suplique	supliquem	supliquetz	supliquen
Imperfach	supliquèssi	supliquèsses	supliquès supliquèsse	supliquèssem	supliquèssetz	supliquèsson
Mòde imperatiu
nombre	singular			plural
persona	primièra	segonda	tresena	primièra	segonda	tresena
	ieu	tu	el ela	nosautres nosautras	vosautres vosautras	eles elas
Afirmatiu	—	suplica !	—	supliquem !	suplicatz !	—
Negatiu	—	supliques pas !	—	supliquem pas !	supliquetz pas !	—
Nòtas

Catalan

Etimologia

Del latin supplicare.

Prononciacion

[supɫiˈka], /supɫiˈka/ (oriental), [supɫiˈka], /supɫiˈka/ (nòrd-occidental), [supɫiˈkaɾ], /supɫiˈkaɾ/ (valencian)

Vèrb

suplicar

1. Suplicar.

Espanhòl

Etimologia

Del latin supplicare.

Prononciacion

[supliˈkaɾ], /supliˈkaɾ/

escotar « suplicar »

Vèrb

suplicar

1. Suplicar.

Portugués

Etimologia

Del latin supplicare.

Prononciacion

[?]

Vèrb

suplicar

1. Suplicar.