suplir

Occitan

Etimologia

Del latin supplere (« tornar emplir, completar, apondre, remplaçar (çò qui manca), adobar las pèrdas, comolar »).

Prononciacion

[syˈpli], /syˈpli/

França (Bearn) : escotar « suplir »

Sillabas

su | plir (2)

Vèrb

suplir

1. Apondre çò que manca, provesir çò que cal en mai.
2. Remplaçar qualqu’un, téner sa plaça, lo representar, emplir sas foncions.
3. Remediar a la manca o a la deca de quicòm.

Traduccions

alemand: anglés: supply (en), compensate (en), substitute (en), fill in (en) catalan: suplir (ca), afegir (ca) espanhòl: suplir (es)

francés: adjoindre (fr) italian: portugués: completar (pt), substituir (pt), suprir (pt)

Catalan

Etimologia

Del latin supplere (« tornar emplir, completar, apondre, remplaçar (çò qui manca), adobar las pèrdas, comolar »).

Prononciacion

Oriental: [suˈpɫi], /suˈpɫi/

Occidental: nord-occidental [suˈpɫi], /suˈpɫi/, valencian [suˈpɫiɾ], /suˈpɫiɾ/

Sillabas

su | plir (2)

Vèrb

suplir suplir ^(oc)

Espanhòl

Etimologia

Del latin supplere (« tornar emplir, completar, apondre, remplaçar (çò qui manca), adobar las pèrdas, comolar »).

Prononciacion

[suˈpliɾ], /suˈpliɾ/

Sillabas

su | plir (2)

Vèrb

suplir suplir ^(oc)