suplir
Aparença
Occitan
Etimologia
- Del latin supplere (« tornar emplir, completar, apondre, remplaçar (çò qui manca), adobar las pèrdas, comolar »).
Prononciacion
/syˈpli/
França (Bearn) : escotar « suplir »
Sillabas
su | plir (2)
Vèrb
suplir
- Apondre çò que manca, provesir çò que cal en mai.
- Remplaçar qualqu’un, téner sa plaça, lo representar, emplir sas foncions.
- Remediar a la manca o a la deca de quicòm.
Traduccions
Catalan
Etimologia
- Del latin supplere (« tornar emplir, completar, apondre, remplaçar (çò qui manca), adobar las pèrdas, comolar »).
Prononciacion
- Oriental: /suˈpɫi/
- Occidental: nord-occidental /suˈpɫi/ , valencian /suˈpɫiɾ/
Sillabas
su | plir (2)
Vèrb
Espanhòl
Etimologia
- Del latin supplere (« tornar emplir, completar, apondre, remplaçar (çò qui manca), adobar las pèrdas, comolar »).
Prononciacion
/suˈpliɾ/
Sillabas
su | plir (2)