clergue

Occitan

Etimologia

Del latin clericus, del grèc ancian κληρικός (« (òme) de glèisa »).

Prononciacion

/ˈkleɾɣe/, /ˈkleɾɣe/, provençau /ˈkleʀge/, /ˈkleʀge/ França (Bearn) : escotar « clergue »

Sillabas

cler|gue

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
clergue	clergues
[ˈkleɾɣe]	[ˈkleɾɣes]

clergue masculin (per una femna: clerga / clerguesa)

1. Òme qu'es intrat dins l’estat eclesiastic recebent la tonsura.
2. Saberut.
3. (drech) Òme que trabalha al servici d’un notari, d’un avoat, o d’un uissièr.

Variantas dialectalas

• clèrgue

Sinonims

• clerc / clèrc

Parents

• clergat

Derivats

• clerical

Traduccions

alemand: Kleriker (de) anglés: cleric (en) basc: kleroko (eu) catalan: clergue (ca)

espanhòl: clero (es) francés: clerc (fr) italian: chierico (it) portugués: clérigo (pt)

Catalan

Etimologia

Del latin clericus, del grèc ancian κληρικός (« (òme) de glèisa »).

Prononciacion

Espanha (Barcelona) : escotar « clergue »

Prononciacion

oriental /ˈkɫɛrɡə/, /ˈkɫɛrɡə/

occidental /ˈkɫɛɾ.ɣe/, /ˈkɫɛɾ.ɣe/

Sillabas

cler|gue

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
clergue	clergues

clergue masculin o femenin

1. clergue ^(oc)