deponent

Occitan

Etimologia

Deu latin gramaticau deponens, participi present substantivat deu vèrbe deponěre, « depausar », « estremar », (per referéncia aus vèrbes que deishèn la fòrma acitva).

Prononciacion

[depuˈnen], /depuˈnen/

Adjectiu

Declinason
Dialècte : gascon
	Singular	Plural
Masculin	deponent	deponents
	[depuˈnen]	[depuˈnens]
Femenin	deponenta	deponentas
	[depuˈnentɔ]	[depuˈnentɔs]

deponent masculin

1. Designa los vèrbes latins qu'an un sens actiu mes que's conjugan a la votz passiva.
   • Lo diccionari indica qu'aqueste vèrbe latin ei deponent.

Reviradas

anglés : deponent (en) espanhòl : deponente (es) masculin

francés : déponent (fr) masculin italian : deponente (it) masculin

Nom comun

Declinason
Dialècte : gascon
Singular	Plural
deponent	deponents
[depuˈnen]	[depuˈnens]

deponent masculin

1. (per ellipsi) Vèrbe deponent.
   • Avisa-te : los deponents que's conjugan a la votz passiva.

Reviradas

anglés : deponent (en) espanhòl : verbo deponente (es) masculin

francés : déponent (fr) masculin italian : deponente (it) masculin

Referéncias

• https://locongres.org

Anglés

Etimologia

(Mieitat deu sègle XVau). Deu latin gramaticau deponens, participi present substantivat deu vèrbe deponěre, « depausar », « estremar », (per referéncia aus vèrbes que deishèn la fòrma acitva).

Prononciacion

[dəˈponənt], /dəˈponənt/, [dəˈpoʊnənt], /dəˈpoʊnənt/

Adjectiu

Declinason
Singular	Plural
deponent	deponents
[dəˈponənt]	[dəˈponənts]

deponent

Reviradas

1. deponent.
   • A deponent verb.

     Un vèrbe déponent.

Nom comun

deponent (pl. deponents)

Reviradas

1. (per ellipsi) Vèrbe deponent.