brancha

Un article de Wikiccionari.
Brancha d'un aubre.

Occitan

Etimologia

Del latin tardiu branca, benlèu eissit d'un gallés *uranca (*wranka) « arpa, pauta ». Lo mot es aparentat al lituanian ranka « man, braç », al prussian ancian rancko « man » e a l'eslau ancian рѫка (rǫka) « man » [1], eissits del proto-baltoeslau *rañkā.

Prononciacion

/ˈbrãⁿt͡so/

Nom comun

Declinason
Dialècte : naut lemosin
Singular Plural
brancha branchas
[ˈbrãⁿt͡so] [ˈbrãⁿt͡saː]

(lemosin) brancha femenin

  1. Partida ramificada e aeriana d'un aubre.
  2. Chaduna de las categorias determinadas d'una classificacion.

Variantas dialectalas

Traduccions

Referéncias

  • [1] Xavier Delamarre, 2003, Dictionnaire de la langue gauloise, Éditions Errance.