branca
Salta a la navegació
Salta a la cerca

Occitan 
Etimologia
Del latin tardiu branca, benlèu eissit d'un gallés *uranca (*wranka) « arpa, pauta ». Lo mot es aparentat al lituanian ranka « man, braç », al prussian ancian rancko « man » e a l'eslau ancian рѫка (rǫka) « man » [1], eissits del proto-baltoeslau *rañkā.
Prononciacion
[ˈbɾaŋko]
França (Bearn) : escotar « branca »
Nom comun
Declinason | |
---|---|
Dialècte : lengadocian | |
Singular | Plural |
branca | brancas |
[ˈbɾaŋko] | [ˈbɾaŋkos] |
branca femenin
- Part ramificada e aeriana d'un arbre.
- Caduna de las categorias determinadas d'una classificacion.
Variantas dialectalas
- brancha (lemosin)
Traduccions
Referéncias
- [1] Xavier Delamarre, 2003, Dictionnaire de la langue gauloise, Éditions Errance.
Catalan 
Etimologia
Del latin tardiu branca, eissit d'un gallés *wranka.
Prononciacion
[ˈbɾaŋkə]
Espanha (Manresa) : escotar « branca »
Nom comun
Declinason | |
---|---|
Singular | Plural |
branca | branques |
[ˈbɾaŋkə] | [ˈbɾaŋkəs] |
branca femenin