Occitan

[deskunsuˈla], /deskunsuˈla/

França (Bearn) : escotar « desconsolar »

Vèrb

desconsolar

Infinitiu	desconsolar
Gerondiu	desconsolant
Participi passat
	singular			plural
masculin	desconsolat			desconsolats
femenin	desconsolada			desconsoladas
Mòde indicatiu
nombre	singular			plural
persona	primièra	segonda	tresena	primièra	segonda	tresena
	ieu	tu	el ela	nosautres nosautras	vosautres vosautras	eles elas
Present	desconsòli desconsòle^{[N 1]}	desconsòlas	desconsòla	desconsolam	desconsolatz	desconsòlan
Imperfach	desconsolavi	desconsolavas	desconsolava	desconsolàvem	desconsolàvetz	desconsolavan
Preterit	desconsolèri	desconsolères	desconsolèt	desconsolèrem	desconsolèretz	desconsolèron
Futur	desconsolarai	desconsolaràs	desconsolarà	desconsolarem	desconsolaretz	desconsolaràn
Condicional	desconsolariái	desconsolariás	desconsolariá	desconsolariam	desconsolariatz	desconsolarián
Mòde subjonctiu
nombre	singular			plural
persona	primièra	segonda	tresena	primièra	segonda	tresena
	ieu	tu	el ela	nosautres nosautras	vosautres vosautras	eles elas
Present	desconsòle	desconsòles	desconsòle	desconsolem	desconsoletz	desconsòlen
Imperfach	desconsolèssi	desconsolèsses	desconsolès desconsolèsse	desconsolèssem	desconsolèssetz	desconsolèsson
Mòde imperatiu
nombre	singular			plural
persona	primièra	segonda	tresena	primièra	segonda	tresena
	ieu	tu	el ela	nosautres nosautras	vosautres vosautras	eles elas
Afirmatiu	—	desconsòla !	—	desconsolem !	desconsolatz !	—
Negatiu	—	desconsòles pas !	—	desconsolem pas !	desconsoletz pas !	—
Nòtas
↑ Èst e nòrd-èst (Cevena, monpelhierenc, Gavaudan, orlhagués, nòrd-Roergue)

[dəskunsuˈɫa], /dəskunsuˈɫa/ (oriental central), [dəskonsoˈɫa], /dəskonsoˈɫa/, [dəskunsuˈɫa], /dəskunsuˈɫa/ (balear), [deskonsoˈɫa], /deskonsoˈɫa/ (nòrd-occidental), [deskonsoˈɫaɾ], /deskonsoˈɫaɾ/ (valencian)

desconsolar