fart

Occitan

Etimologia

Del latin fartus, participi passat de farcire « claufir ».

Prononciacion

[faɾt], /faɾt/

Adjectiu

Declinason
Dialècte : lengadocian
	Singular	Plural
Masculin	fart	farts
	[faɾt]	[faɾts]
Femenin	farta	fartas
	[ˈfaɾto]	[ˈfaɾtos]

fart masculin

1. Qu'a manjat fins a ne poder pas mai.
2. Qu'es rebutat.

Variantas dialectalas

• hart (gascon)

Reviradas

alemand: satt (de) anglés: satiated (en) catalan: sadoll (ca), fart (ca), tip (ca) espanhòl: saciado (es) esperanto: sata (eo)

francés: repu (fr), rassasié (fr) italian: satollo (it), sazio (it), saziato (it) romanés: sătul (ro) sicilian: sazziu (scn), sazziatu (scn)

Nom comun

Declinason
Dialècte : lengadocian
Singular	Plural
fart	farts
[faɾt]	[faɾts]

fart masculin

1. Excès, fàstic.

Reviradas

anglés: to excess (en)

francés: excès (fr) masculin

Catalan

Etimologia

Del latin fartus, participi passat de farcire « claufir ».

Prononciacion

[faɾt], /faɾt/

Adjectiu

Declinason
	Singular	Plural
Masculin	fart	farts
	[faɾt]	[faɾts]
Femenin	farta	fartes
	[ˈfaɾtə]	[ˈfaɾtəs]

fart masculin

1. Sadol.
2. He menjat tant que estic fart
3. Fart de riure

Derivats

afartada afartapobres afartar fartada fartaner fartaneria

fartar fartera fartís fartó pafart

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
fart	farts
[faɾt]	[faɾts]

fart masculin

1. Excès.
2. (Figurat) Accion de plan manjar.