ira

Occitan

Etimologia

Del latin ira.

Prononciacion

[ˈiɾo], /ˈiɾo/

Sillabas

i | ra

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
ira	iras
[ˈiɾo]	[ˈiɾos]

ira femenin

1. (literari) Emocion basica acompanhada d'una descarga del sistèma nerviós central, e sovent d'agressivitat .

   L'ira qu'a dins lo còr, cal, ara, que la domte - Lo romancero occitan, Prosper Estieu.

Sinonims

• colèra

Traduccions

alemand: Wut (de) femenin anglés: anger (en) catalan: ira (ca) femenin espanhòl: ira (es) femenin, cólera (es) femenin

francés: colère (fr) femenin italian: collera (it) femenin, rabbia (it) femenin neerlandés: woede (nl) romanés: supărare (ro)

Espanhòl

Etimologia

Del latin īra, colèra.

Prononciacion

[ˈiɾa], /ˈiɾa/

Sillabas

i | ra (2)

Nom comun

Traduccions

ira femenin

1. colèra, ràbia.

Francés

Prononciacion

França (Vòges) : escotar « ira »

França (Sesseraç) : escotar « ira »

Prononciacion

[iʁa], /iʁa/

Forma de vèrb

ira

1. Tresena persona del singular al futur de l'indicatiu de aller.

Italian

Prononciacion

Itàlia : escotar « ira »

Etimologia

Del latin īra, colèra.

Prononciacion

[ˈira], /ˈira/

Sillabas

i | ra (2)

Nom comun

Traduccions

ira femenin

1. colèra, ràbia.