cardon

Una flor de cardon

Occitan

Etimologia

Del bas latin cardonem, cardone(m), acusatiu de cardo.

Prononciacion

/kaɾˈðu/, /kaɾˈðu/

França (Bearn) : escotar « cardon »

Nom comun

Declinason
Dialècte : lengadocian
Singular	Plural
cardon	cardons
[kaɾˈðu]	[kaɾˈðus]

cardon masculin

1. Bot. Planta erbacèa de la familha de las compostas (Cynara cardunculus), semblant a la carchòfa, de fuèlhas gròssas e de flors porpras, amassadas en grands capituls de bractèas espinosas.

Variantas dialectalas

• chaucida (lemosin)
• chaucit (lemosin)

Derivats

cardon bastard cardon benesit cardon de Maria mcardon blanc ‎ cardon d'ase cardon rotlant cardon sauvatge cardonar cardonariá

cardonàs cardonessa cardonilh ‎ cardonet‎ cardoneta cardonièra cardonièira cardoniera

Traduccions

alemand: Distel (de) masculin anglés: thistle (en) catalan: card (ca) masculin espanhòl: cardo (es) masculin

francés: chardon (fr) masculin italian: cardo (it) masculin naut sorab: wóst (hsb) masculin