finta

Occitan

Etimologia

De l’italian finta participi femenin de fingere «fénher», del latin fingere.

Prononciacion

lengadocian, gascon /ˈfinto̞/, /ˈfinto̞/; provençau /ˈfĩⁿtə/, /ˈfĩⁿtə/

França (Bearn) : escotar « finta »

Sillabas

fin|ta

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
finta	fintas
[ˈfinto̞]	[ˈfinto̞s]

finta femenin

1. Accion o resultat de fénher, de simular, d'espiar.
2. (espòrt) Gèst o movement estrategic engatjat cap endacòm mas desviat endacòm mai al darrièr moment.

Sinonims

• artifici
• rusa
• engana
• estratagèma
• astúcia

Derivats

• fintaire

Derivats

• fintís

Traduccions

engana esportiva
alemand: feint (de) anglés: finta (en) basc: catalan: finta (ca)	espanhòl: finta (es) francés: feinte (fr) italian: finta (it) portugués: finta (pt)

Forma de vèrb

finta

1. Tresena persona del singular del present de l'indicatiu de fintar.
2. Segonda persona del singular de l'imperatiu afirmatiu de fintar.