fluòr
Occitan
Etimologia
- Del latin fluor « escorriment ». Prepausat per André Marie Ampère (1775 - 1836).
Prononciacion
/flɥˈɔɾ/, provençau /flɥˈɔʀ/ França (Bearn) : escotar « fluòr »
Sillabas
flu|òr
Nom comun
| Declinason | |
|---|---|
| Dialècte : lengadocian | |
| Singular | Plural |
| fluòr | fluòrs |
| [flɥˈɔɾ] | [flɥˈɔɾs] |
fluòr masculin
- (elements) Element quimic de numèro atomic 9 e de simbòl F que fa partit dels alogèns. Es lo mai electronegatiu de totes los elements quimics.
- (quimia) Gas alogèn blanquinós jaune, toxic e irritant, format de difluòr F2. Es un dels còrses mai reactius en quimia: reagís amb gaireben totas las substàncias..
- (quimia) (fisica) Atòm (o, per ellipsi, nuclèu) de fosfòr.
Derivats
- clorofluorocarbòni
- fluoboric
- fluocerina
- fluorana
- fluorar
- fluorat
- fluoresceïna
- fluorescéncia
- fluorescent
- fluoridric
- fluorifèr
- fluorina
- fluorimetria
- fluorizacion
- fluorofòrm
- fluoròsi
- fluorur
Traduccions
|
|