règne

Occitan

Etimologia

Del latin regnum « autoritat reiala », « sobeiranetat », « reialma » »

Prononciacion

/ˈrɛnne/, /ˈrɛnne/

Sillabas

rè|gne

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
règne	règnes
[ˈrɛnne]	[ˈrɛnnes]

règne (lengadocian), (gascon), masculin

1. Exercici del poder sobeiran dins un Estat monarquic.
2. Temporada de dominacion de la persona (rei, reina o autra) o tanben d'una causa que ten aquel tipe de poder.
3. (Istòria naturala) (Biologia) Un dels grands grop de l'istòra naturala, que son tres: aqueles dels animals, vegetals e minerals.

Variantas dialectalas

• regne
• renhe (lengadocian)

Sinonims

• reinatge / regnatge

pels regnes biologics (latin internacional)

• regnum

Locucions

• règne animal / règne animau
• règne vegetal / règne vegetau
• règne animal / règne animau

Derivats

• interrègne

Traduccions

l'execici del sobeiran, ... alemand: Regierung (de) anglés: reign (en) basc: erregealdi (eu) catalan: regne (ca), regnat (es) (temporada) espanhòl: reino (es), reinado (es) (temporada) francés: règne (fr) italian: regno (it) portugués: reino (pt), reinado (pt) (temporada) los grops en istòria naturala alemand: anglés: kingdom (en) basc: erreinu (eu) catalan: regne (ca) espanhòl: reino (es) francés: règne (fr) italian: regno (it) portugués: reino (pt)

Francés

Etimologia

Del latin regnum « autoritat reiala », « sobeiranetat », « reialma » »

Prononciacion

França (Somain) : escotar « règne »

Prononciacion

/ʁɛɲ/, /ʁɛɲ/

Sillabas

rè|gne

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
règne	règnes
[ʁɛɲ]

règne masculin

1. règne ^(oc)

Forma de vèrb

règne

1. Primièra persona de singular del present de l'indicatiu de régner
2. Tresena persona de singular del present de l'indicatiu de régner
3. Primièra persona de singular del present de sunbjonctiu de régner
4. Tresena persona de singular del present de sunbjonctiu de régner
5. Segonda persona del singular de l'imperatiu de régner