titani

Occitan

Etimologia

(1803) De l’alemand Titan, descobèrt per Martin Heinrich Klaproth en 1791 e nomenat segpn Titan (« Titan »), eissit del grèc ancian Τιτάν, Titán.

[ti'ta], /ti'ta/

Sillabas

ti | ta | ni (3)

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
titani	titanis

titani

1. (Quimia) (Indenombrable) Element quimic metallic de simbòl Ti e de num§ro atomic 22.
2. (Quimia) (Indenombrable) Metal pur d'aqueste element, blanc brilhant, que s'encontra dins fòrça ròcas ignèas o sedimentàrias

Derivats

• Titan

Reviradas

alemand: Titan (de) anglés: titanium (en), panchromium (en) (Désuet) espanhòl: titanio (es) catalan: titani (ca)

francés: titane (fr) portugués: titânio (pt) italian: titanio (it)