orfanèu

Occitan

Etimologia

Del latin tardiu ŏrphănus, e aqueste, del grèc ancian ορφανός (órfanos).

Prononciacion

/uɾfaˈnɛw/, /uɾfaˈnɛw/

França (Bearn) - Gascon : escotar « orfanèu »

Sillabas

or | fa | nèu (3)

Nom comun

Declinason
	Singular	Plural
Masculin	orfanèu	orfanèus
	[uɾfaˈnɛw]	[uɾfaˈnɛws]
Femenin	orfanèla	orfanèlas
	[uɾfaˈnɛlo]	[uɾfaˈnɛlos]

orfanèu masculin (gascon), (provençau)

1. Una persona qu'a perdut son paire o sa maire, o ben paire e maire.

Adjectiu

orfanèu masculin

1. qu'a perdut son paire o sa maire, o ben paire e maire.

Variantas dialectalas

• orfaneu (vivaroaupenc)
• orfanèl (lengadocian)
• orfalin (gascon)
• orfanin (gascon)

Traduccions

alemand: Waise (de) masculin anglés: orphan (en) catalan: orfe (ca) masculin espanhòl: huérfano (es) masculin esperanto: orfo (eo)

francés: orphelin (fr) masculin italian: orfano (it) masculin portugués: órfão (pt) masculin romanés: orfan (ro) masculin sami del nòrd : oarbbis (se)