sonòr

Occitan

Etimologia

Del latin sonorus

Prononciacion

/su'nɔr/, /su'nɔr/ França (Bearn) : escotar « sonòr »

Sillabas

so|nor

Nom comun

Declinason
Dialècte : lengadocian
	Singular	Plural
Masculin	sonòr	sonòrs
	[su'nɔr]	[su'nɔrs]
Femenin	sonòra	sonòras
	[su'nɔro̞]	[su'nɔro̞s]

sonòr

1. Que fa un son.
2. Que dona fòrça son, que ten un bèl son.
3. Que rebat plan lo son, ont lo son ressona plan.
4. Qu'es relatiu al son.
5. (fonetica) Se dit d’una consonanta que la prononciacion s’acompanha d'una vibracion de las còrdas vocalas.

Variantas dialectalas

• sonòre

Parents

• son
• sonoritat
• sonorizar

Sinonims

• restontidor
• tindaire / tindarèl

Traduccions

alemand: laut (de) anglés: aural (en) (1), sonorous (en) (2, 3), resonant (en) (3), sonic (en), loud (en) catalan: sonor (ca) espanhòl: fuerte (es), intenso (es)

francés: sonore (fr) italian: sonore (it) polonés: portugués: alto (pt), forte (pt)