son

Occitan

Etimologia

Del latin seus.

Prononciacion

['sun]

França (Bearn) : escotar « son »

Adjectiu possessiu

	Singular	Plural
Masculin	son [?]	sos [?]
Femenin	sa [?]	sas [?]

son (forma non articulada) masculin singular

1. Possessiu de la tresena persona del singular: d'el , qu'aperten a el.

ex:Encontrèri son amic.

son (forma non articulada) femenin singular

1. Possessiu de la tresena persona del singular: d'ela , qu'aperten a ela. Utilizat quand precedís un mot feminin que comença per una vocala.

ex:Encontrèri son amiga.

lo son (forma articulada) (gascon) masculin singular

1. Possessiu de la tresena persona del singular: d'el, qu'aperten a el.

ex: Qu'ei lo son amic

Variantas dialectalas

• sieu
• seu

Reviradas

• alemand: sein ^(de)
• anglés: his ^(en)
• catalan: seu ^(ca)
• espanhòl: su ^(es)
• francés: son ^(fr)
• italian: suo ^(it)

Anglés

Etimologia

De l'anglés ancian sunu. Mot parent de las formas germanicas (zoon en neerlandés e Sohn en alemand), de las lengas escandinavas (søn en danés e son en suedés), de las lengas eslavas (syn en chèc e син en ucraïnian) e del lituanian sūnus.

Prononciacion

['sʌn]

Sillabas

son (1)

Nom comun

son masculin

Reviradas

• filh ^(oc)

Derivats

• godson
• sonny
• stepson

Antonims

• daughter