son
Salta a la navegació
Salta a la cerca
Occitan
Anglés
Occitan 
Etimologia
Del latin seus.
Prononciacion
['sun]
França (Bearn) : escotar « son »
Adjectiu possessiu
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Masculin | son [?] |
sos [?] |
| Femenin | sa [?] |
sas [?] |
son (forma non articulada) masculin singular
- Possessiu de la tresena persona del singular: d'el , qu'aperten a el.
- ex:Encontrèri son amic.
son (forma non articulada) femenin singular
- Possessiu de la tresena persona del singular: d'ela , qu'aperten a ela. Utilizat quand precedís un mot feminin que comença per una vocala.
- ex:Encontrèri son amiga.
lo son (forma articulada) (gascon) masculin singular
- Possessiu de la tresena persona del singular: d'el, qu'aperten a el.
- ex: Qu'ei lo son amic
Variantas dialectalas
Reviradas
alemand: sein (de)
anglés: his (en)
catalan: seu (ca)
espanhòl: su (es)
francés: son (fr)
italian: suo (it)
Anglés 
Etimologia
De l'anglés ancian sunu. Mot parent de las formas germanicas (zoon en neerlandés e Sohn en alemand), de las lengas escandinavas (søn en danés e son en suedés), de las lengas eslavas (syn en chèc e син en ucraïnian) e del lituanian sūnus.
Prononciacion
['sʌn]
Reialme Unit (Londres) : escotar « son »
Sillabas
son (1)
Nom comun
son masculin
