son

Veire tanben : sòn

Occitan

Etimologia

• (Adjectiu passessiu) Del latin seus.
• (Nom commun) Del latin sonus.

Prononciacion

['sun], /'sun/

França (Bearn) : escotar « son »

Adjectiu possessiu

Declinason
	Singular	Plural
Masculin	son	sos
	[sun]	[sus]
Femenin	sa	sas
	[sa]	[sos]

son (forma non articulada) masculin singular

1. Possessiu de la tresena persona del singular: d'el , qu'aperten a el.

ex:Encontrèri son amic.

son (forma non articulada) femenin singular

1. Possessiu de la tresena persona del singular: d'ela , qu'aperten a ela. Utilizat quand precedís un mot feminin que comença per una vocala.

ex:Encontrèri son amiga.

lo son (forma articulada) (gascon) masculin singular

1. Possessiu de la tresena persona del singular: d'el, qu'aperten a el.

ex: Qu'ei lo son amic

Variantas dialectalas

• sieu
• seu

Reviradas

alemand: sein (de) anglés: his (en) catalan: seu (ca)

espanhòl: su (es) francés: son (fr) italian: suo (it)

Nom comun

son masculin

Declinason
Singular	Plural
son	sons
['sun]	['suns]

1. Çò que se pòt escotar o ausir.
2. (En particular) Bruch armoniós produchs per un instrument de musica, caracterizat per un timbre e representat per una nòta.

Variantas dialectalas

• sòn (provençal)

Sinonims

• bruch

alemand: Hall (de), Klang (de), Lau (de), Schall (de), Ton (de) anglés: sound (en) catalan: so (ca)

espanhòl: sonido (es) francés: son (fr) italian: suono (it) portugués: som (pt) sonido (pt)

Forma de vèrb

son

1. Tresena persona del plural de vèrb èsser de l'indicatiu present.

Catalan

Etimologia

• (nom comun) Del latin somnus.
• (Adjectiu passessiu) Del latin seus.

Prononciacion

[sɔn], /sɔn/, [son], /son/

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
son	sones
[sun]	[suns]

son masculin

1. Estat de sòm, de suspension de la consciéncia.

Variantas dialectalas

• so (tarragonin, mallorquin, menorquin)

son {{f}

1. Enveja de dormir.

Adjectiu possessiu

	Singular	Plural
Masculin	son [?]	sos [?]
Femenin	sa [?]	ses [?]

son

• Possessiu masculin singular aton, equivalent a la forma tònica el seu.

Forma de vèrb

son

1. (balear, alguerés) primièra persona del singular del present d'indicatiu de sonar.

Anglés

Etimologia

De l'anglés ancian sunu. Mot parent de las formas germanicas (zoon en neerlandés e Sohn en alemand), de las lengas escandinavas (søn en danés e son en suedés), de las lengas eslavas (syn en chèc e син en ucraïnian) e del lituanian sūnus.

Prononciacion

['sʌn], /'sʌn/

Reialme Unit (Londres) : escotar « son »

Sillabas

son (1)

Nom comun

son masculin

Reviradas

• filh ^(oc)

Derivats

• godson
• sonny
• stepson

Antonims

• daughter

Francés

Etimologia

• (Adjectiu passessiu)Del latin seus.
• (Nom comun 1) Del latin sonus.
• (Nom comun 2) Del latin secundus (« second »), çò qu'es eissit d’un segon sedaçatge de la farina.

Prononciacion

['sɔ̃], /'sɔ̃/

Canadà (Shawinigan) : escotar « son »

Adjectiu possessiu

	Singular	Plural
Masculin	son [?]	ses [?]
Femenin	sa [?]	ses [?]

son (forma non articulada) masculin singular

1. Possessiu de la tresena persona del singular: d'el , qu'aperten a el.

son (forma non articulada) femenin singular

1. Possessiu de la tresena persona del singular: d'ela , qu'aperten a ela. Utilizat quand precedís un mot feminin que comença per una vocala.

Nom comun

• (Nom comun 1)

son masculin

Declinason
Singular	Plural
son	sons
[sun]	[suns]

1. son

• (Nom comun 2)

son masculin

1. bren

Espanhòl

Etimologia

Del latin sonus.

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
son	sones
[sun]	[sunes]

son masculin

1. Çò que se pòt escochar o ausir.
2. Genral musical, un qu'es cuban, l’autre qu'es mexican.
3. Bruch (espandiment d’una novèla).
4. Motiu, rason, objectiu.

• ¿A qué son?

Per quina rason?

Sinonims

(1)

• sonido