bèl

Veire tanben : bel, bél

Occitan

Etimologia

(adjectiu) Del latin bĕllus.

(nom) Del nom d'osta de Alexander Graham Bell, inventor del telefòn.

Prononciacion

/bɛl/, /bɛl/

Lengadocian : escotar « bèl »

Adjectiu

Declinason
Dialècte : lengadocian
	Singular	Plural
Masculin	bèl	bèls
	[bɛl]	[bɛls]
Femenin	bèla	bèlas
	[ˈbɛlo]	[ˈbɛlos]

bèl masculin

1. Polit.
2. Grand, gròs.

Variantas dialectalas

• beu (lemosin)
• bèu (provençal)
• bèth (gascon)
• bèll (gardiòl)

Traduccions

alemand: schön (de) anglés: beautiful (en) catalan: bonic (ca), bell (ca) espanhòl: bello (es), bonito (es), lindo (es) francés: beau (fr)

francoprovençau/arpitan: bél (frp) naut sorab: rjany (hsb) italian: bello (it) neerlandés: mooi (nl) sicilian: beddu (scn)

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
bèl	bèls
[bɛl]	[bɛls]

bèl masculin

1. (unitats), (audiovisual, electricitat) Unita sens dimension, de simbòl B, utilizada per exprimir los rapòrts de doas grandoes de meteissa espècia. Lo bèl es lo logaritme decimal d'aquel rapòrt : es a dire, un rapòrt de 10:1 val 1 bèl. L'unitat practica mai correnta es lo decibèl (dB).

Traduccions

alemand: bel (de) anglés: bel (en) basc: bel (eu) catalan: bel (ca)

espanhòl: bel (es) francés: bel (fr) italian: bel (it) portugués: bel (pr)