Occitan

Del latin retinere, familha de tenere (« tenir »).

lengadocian, gascon /reteˈni/

provençau /ʀeteˈni/

Vèrb

retenir

Gardar per se meteis çò qu'es a qualqu'un mai.
- Retenir lo ben d’autrú.
Gardar per sempre, conservar çò qu’òm ten, se’n desfar, se’n desprene pas.
- August reten l’empèri.
1. Se ditz, dins aquel sens, en parlant de las costumas, de las qualitats bonas o marridas qu’òm perdèt pas.
  - Retenir l’accent de son país.
  - Aquel vas reten quicòm de l’odor del vin que n’èra emplit.
Se remembre, gardar en memòria.
- Retenir sa leisson.
Reservar.
- Afermèt sa tèrra, mas se retenguèt los bòsques e los vinhals.
Manlevar, sostraire d’una soma.
- Per ma paga, retengèron la soma que m'aviá estat prestada.
S’assegurar per precaucion una persona, una causa.
- Retenir qualqu’un per dinar la dimenjada que ven.
- Retenir una cambra d'ostelaria.
Arrestar, manténer, far demorar.
- Vos reteni pas !
- Retenir prisonièr.
Arrapar, téner, per empachar un accident, una casuda, o per s’opausar a una mala accion.
- Seriá caigut dins lo precipici, se l’aguèri pas retengut.
Arrestar, conténer, daissar pas anar.
- La paissièra reten l’aiga.
- Retenir son alen, ses lagremas, sos crits.
Reprimir ; moderar ; empachar de s’emportar.
- Retenir un sorire.
- Me retenguèri de li respondre.