apostròfa
Occitan
Etimologia
- Del latin apostrophe
Prononciacion
/apus'tɾɔfo̞/ França (Bearn) : escotar « apostròfa »
Sillabas
a|pos|trò|fa
Nom comun 1
| Declinason | |
|---|---|
| Singular | Plural |
| apostròfa | apostròfas |
| [apus'tɾɔfo̞] | [apus'tɾɔfo̞s] |
apostròfa femenin
- Interpelacion viva, o subretot d’un trach mortifciant destinat a qualqu’un.
- (retorica) Figura d'estil qu'un orator subte interpela de personatges mòrts, de vivents absents o presents, o alara de causas que personifica.
- Demostenes faguèt una admirabla apostròfa als mòrts de Queronèa dins son discors sus la Corona.
- Mot plaçat en apostròfa, mot que designa l’èsser a qui s’adreçam dins lo discors : los enfants, aprochatz. — Joan, vai-te’n.
Nom comun 2
apostròfa femenin
- (tipografia) Signe de puntuacion, en forma de virgula, qu'indica l’elision d’una vocala.
- L’apostròfa es representada pel caractèr ’ en tipografia.
- (tipografia) Letra de l’alfabet d'una lengas, representant mai sovent lo còp de glòta.