dialògue

Occitan

Etimologia

Del latin dialogus, del grèc ancian διάλογος dialogos (« discussion »)

Prononciacion

/djaˈlɔɣe/, /djaˈlɔɣe/, provençau /djaˈlɔge/, /djaˈlɔge/ França (Bearn) : escotar « dialògue »

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
dialògue	dialògues
[djaˈlɔɣe]	[djaˈlɔɣes]

dialògue masculin

1. Convèrsa entre doas o mai personas.
   • Faguèron un long dialògue al telefòn.
2. (especialament) Dins lo camp politic o sindical. Discussion obèrta entre doas partidas, dos grops amb per objectiu d'establir las basas d'un acòrdi.
   • Lo dialògue social.
3. (analogia) Replicas escambiadas pels personatges d’una pèça de teatre, d’un film, d’una eglòga.
4. Obratge que pren la forma d’un entreten, d’una conversacion entre doas o mai personas.

Variantas dialectalas

• dialòg

Antonims

• monològue
• solilòqui

Derivats

• dialogal
• dialogar
• dialoguista

Traduccions

alemand: Dialog (de), Zwiegespräch (de), Wechselrede (de) anglés: dialogue (en) basc: dialogo (eu) catalan: diàleg (ca)

espanhòl: diálogo (es) francés: dialogue (fr) italian: dialogo (it) portugués: diálogo (pt)

Forma de vèrb

dialògue

1. Primièra persona del singular del present del subjonctiu de dialogar
2. Tresena persona del singular del present del subjonctiu de dialogar