Occitan

Del latin infinitus « illimitat ».

/iɱfiˈnit/, /iɱfiˈnit/, provençal /ĩⁿfiˈnit/, /ĩⁿfiˈnit/ França (Bearn) : escotar « infinit »

in|fi|nit

Adjectiu

infinit

Qu’a pas de començament, tampauc de fin, qu'es sens bòrnas e sens limitas.
- L’eternitat es infinida dins lo domèni del temps.
Que cal pas aver de fin.
- La glòria infinida dels sants.
(per extension) Que se pòt pas definir las bòrnas, lo tèrme, etc.
- Un espaci infinit. — Una durada infinida.
(per iperbòla) Qu'es fòrca considerable en son genre, al sens fisic o moral.
- Prene d’infinidas precaucions.
(particular) Innombrable.
- Un nombre infinit d’autors escriguèron sus aquel sudjècte.
(matematicas) Qu'es mai grand quina que siá autra grandor prepausada; qu'es mai nombrós que quina que siá autra multitud prepausada.
(matematicas) (teoria dels ensembles) Qu'es equipotent o alara cardinal qu’un de sos sosensembles pròpri, en parlant d’un ensemble.
- L’ensemble ℕ dels entièrs naturals es infinit, equipotent per exemple a son sosensemble dels entièrs naturals pars.

infinit masculin

(absoludament) (religion) Çò qu'es supausat sens limitas, en parlant de las causas divinas.
- L’Òme manca de plan concebre l’infinit.
(matematicas) Concèpte que designa çò qu'es superior a tot nombre real.
- L’infinit es abitualament notat ∞.
(filosofia) Çò qu’est pas finit ; çò qu’a pas de fin.
(corrent) Natura, caractèr de çò que finís pas, o sembla finir pas.