fin

Occitan

Etimologia

Del latin finis.

Prononciacion

[ˈfi], /ˈfi/

escotar « fin »

Nom comun

Declinason
Dialècte : lengadocian
Singular	Plural
fin	fins
[fi]	[fis]

fin femenin

1. Accion d'acabar.
2. Moment final de quicòm.

Derivats

• final
• finala
• fins

Locucions

• fin finala
• fins a, fins qu'a

Antonims

• començament

Traduccions

alemand: Ende (de) neutre anglés: end (en) catalan: fi (ca) femenin espanhòl: fin (es) masculin o femenin

francés: fin (fr) femenin italian: fine (it) femenin olonèts: loppu (olo)

Adjectiu

Declinason
Dialècte : lengadocian
	Singular	Plural
Masculin	fin	fins
	[ˈfi]	[ˈfino̞]
Femenin	fina	finas
	[ˈfis]	[ˈfis]

fin

1. Prim, menut, agut o estrech, tèunhe
2. Rafinat, qu'es pas comun, qu'es excellent en son genre, subtil.
3. vertadièr, blos.
   • Un aur fin.
   • Una pèira fina.
4. Agusat, exacte, en parlant dels senses.
   • Una ausida fina.
   • Un nas fin.
5. (figurat) Subtil ; sagaç.
6. Abil, biaissut, rusat.
7. Qu'es realizat de bon biais.
   • Una diplomacia fina dans cette affaire.

Derivats

• fina
• finàs
• finesa / finessa
• finòcha
• finor

Locucions

• fina amor / fin'amor

Antonims

• grossièr
• lord

Traduccions

alemand: fein (de) anglés: basc: fi (eu) catalan: fi (ca)

espanhòl: fino (es) francés: fin (fr) italian: fine (it) portugués: fino (pt)

Anglés

Etimologia

De l'anglés ancian finn, del protogermanic *finnō.

Prononciacion

[fɪn], /fɪn/

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
fin	fins
[fɪn]	[fɪnz]

fin

1. Aleta.

Derivats

• finned
• finny

Francés

Etimologia

Del latin finis.

Prononciacion

[fɛ̃], /fɛ̃/

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
fin	fins
[fɛ̃]

fin femenin

1. fin ^(oc)

Adjectiu

Declinason
	Singular	Plural
Masculin	fin	fins
	[fɛ̃]	[fɛ̃]
Femenin	fine	fines
	[fin]	[ˈfis]

fin

1. fin ^(oc)