ironia

Occitan

Etimologia

Del latin ironia, del grèc ancian εἰρωνεία «accion d’interrogar en fenhent l’ignorància».

Prononciacion

[iɾuˈnio̞], /iɾuˈnio̞/, provençau [iʀuˈnio̞], /iʀuˈnio̞/

Sillabas

i|ro|nia

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
ironia	ironias
[iɾuˈnio̞]	[iɾuˈnio̞s]

ironia femenin

1. (retorica) Figura de retorica que se dich lo contrari de çò qu’òm vòl far entendre.
2. Forma d'umor utilizant aquela retorica al biais trufandièr.
3. (filosofia) Procediment de questionament utilitzat per Socrates, que, fenhent l'ignorància, mostrava que lo demandaire ne coneissiá melhor que l'interlocutor ne pretendiá saber.

Derivats

• ironic
  • ironicament
• ironizar
• ironisme
• ironista

Traduccions

alemand: Ironie (de) anglés: irony (en) basc: catalan: ironia (ca)

espanhòl: ironía (es) francés: ironie (fr) italian: ironia (it) portugués: ironia (pt)

Catalan

Etimologia

Del latin ironia, del grèc ancian εἰρωνεία «accion d’interrogar en fenhent l’ignorància».

Prononciacion

Oriental [iɾuˈniə], /iɾuˈniə/

Occidental: nord-occidental [iɾoˈnia], /iɾoˈnia/, valencian [iɾoˈnia], /iɾoˈnia/

Sillabas

i|ro|nia

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
ironia	ironies

ironia femenin

1. ironia ^(oc)

Italian

Etimologia

Del latin ironia, del grèc ancian εἰρωνεία «accion d’interrogar en fenhent l’ignorància».

Prononciacion

[iro'nia], /iro'nia/

Sillabas

i|ro|nia

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
ironia	ironie

ironia femenin

1. ironia ^(oc)

Portugués

Etimologia

Del latin ironia, del grèc ancian εἰρωνεία «accion d’interrogar en fenhent l’ignorància».

Prononciacion

Portugal (Minho) : escotar « ironia »

Prononciacion

Portugal [iɾuˈniɐ], /iɾuˈniɐ/; Brasil [iɾõˈniɐ], /iɾõˈniɐ/, [iɾoˈnijə], /iɾoˈnijə/

Sillabas

i|ro|nia

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
ironia	ironias

ironia femenin

1. ironia ^(oc)