pretendre

Occitan

Etimologia

Del latin praetendere « tendre cap avant; èsser situat davant ».

Prononciacion

[pɾeˈtendɾe], /pɾeˈtendɾe/, provençau [pʀeˈtẽⁿdʀe], /pʀeˈtẽⁿdʀe/ França (Bearn) - Lengadocian : escotar « pretendre »

Vèrb

pretendre

1. Sosténer, assolidar, èsser persuadit de.
   • Lo mètge pretend que soi malaut del fetge
2. Desirar, entendre.
   • Pas res l'empachèt de far lo viatge que pretendava.
3. Demandar, reclamar coma un drech.
   • Los eretièrs que pretendisson dirigir los afars del paire.
4. Aspirar a quicòm d'ipotetic.
   • La carga a que pretendi.

Variantas dialectalas

• preténder (gascon)

Derivats

• prentendut

Parents

• prentendent
• prentencion
• pretenciós

Traduccions

alemand: vorgeben (de) anglés: argue (en), suppose (en), claim (en) basc: itxura egin (eu) catalan: pretendre (ca)

espanhòl: pretender (es) francés: prétendre (fr) italian: pretendere (it), affermare (it), sostendere (it) portugués: fingir (pt), pretender (pt)

Catalan

Etimologia

Del latin praetendere « tendre cap avant; èsser situat davant ».

Prononciacion

Espanha (Barcelona) : escotar « pretendre »

Prononciacion

oriental [pɾəˈtendɾə], /pɾəˈtendɾə/, occidental [pɾeˈtendɾe], /pɾeˈtendɾe/

Vèrb

pretendre

1. pretendre ^(oc)