complement
Occitan 
Etimologia
- Del latin complementum, de complere
Prononciacion
[kumpleˈment], provencau [kũⁿpleˈmẽⁿ] França (Bearn) : escotar « complement »
Nom comun
| Declinason | |
|---|---|
| Singular | Plural |
| complement | complements |
| [kumpleˈment] | [kumpleˈments] |
complament masculin
- Çò qui s’apond o que cal apondre a quicòm per que venga entièr, complèt.
- (geometria) Çò que cal apondre a un angle que complete l’angle drech, es a dire nonanta grases.
- (aritmetica) Diferéncia entre un nombre e l’unitat seguida de tant de zèros qu’i a de chifras dins aquel nombre.
- Complement aritmetic d’un nombre. - Lo complement aritmetic de 760 es 240.
- (astronomia) Distància angulara d’un astre cap al zenit.
- (musica) Çò que cal apondre per completar l’octava.
- (gramatica) Mots o grops de mots utilizats per completar la nocion o determinar lo sens dels mots als que son jonches, dirèctament o indirèctament amb de preposicions.
Derivats
Traduccions
|
.svg){kind=small}
Anglés 
Etimologia
- Del latin complementum, de complere
Prononciacion
[ˈkɒmpləˌmɛnt]
Nom comun
| Declinason | |
|---|---|
| Singular | Plural |
| complement | complements |
complament masculin
- complement (oc) (1, 2)
Vèrb
complament
Catalan 
Etimologia
- Del latin complementum, de complere
Prononciacion
Balearic [kompləˈment], Central [kumpləˈmen], Valencian [kompleˈment]
Nom comun
| Declinason | |
|---|---|
| Singular | Plural |
| complement | complements |
complament masculin