Occitan

Etimologia

Del latin conflictus « tust, luta, ataca », de confligere (« tustar, opausar ») de prefixe con- (« ensemble ») e de fligere (« batre, tustar »).

Prononciacion

/kunˈflikte/, /kunˈflikte/, provençau /kũⁿˈflikte/, /kũⁿˈflikte/ França (Bearn) : escotar « conflicte »

Sillabas

con|flic|te

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
conflicte	conflictes
[kunˈflikte]	[kunˈfliktes]

conflicte masculin

Luta armada, combat entre doas o mai personas o poténcias que se disputan un drech.
(figurat) Violenta oposicion de sentiments, d’opinions, d’interesses.
Expression d’exigéncias intèrnas inconciliablas, coma los desirs e representacions opausadas, subretot las fòrças pulsionalas antagonistas.
(parlar informatic) Assag de modificacion simultanèa per un o mai utilizaires, que s'acaba amb un rebutada pel logicial.

Parents

conflictual / conflictuau

Traduccions

alemand: Konflikt ^(de)
anglés: conflict ^(en), clash ^(en), strife ^(en)
basc: gatazka ^(eu)
catalan: conflicte ^(ca)
espanhòl: conflicto ^(es)

Catalan