digne
Occitan
Etimologia
- Del latin dignus.
Prononciacion
/'dinne/ França (Bearn) : escotar « digne »
Sillabas
dig|ne
Adjectiu
| Declinason | ||
|---|---|---|
| Singular | Plural | |
| Masculin | digne | dignes |
| ['dinne] | ['dinnes] | |
| Femenin | digna | dignas |
| ['dinno̞] | ['dinno̞s] | |
digne
- Que merita quicòm.
- Digne de laus, de recompensa.
- Que merita d’èsser aprobat.
- Dins l´escasença, pas res foguèt mai digne que sa conducha.
- (absoludament) Que ten d’onestat, de probitat, que merita l’estima.
- (absoludament) Qu´es grèu, compausat, mesclat de resèrva e d'ufan.
- Un anar digne.
- Qu´es en conformitat, en convenéncia, en proporcion en bien o en mal.
- Un filh digne d’un tal paire.
Traduccions
Catalan
Etimologia
- Del latin dignus.
Prononciacion
- catalan oriental : [ˈdiɡnə] (estandard), [ˈdiɲnə]
- majorquin : [ˈdinnə]
- catalan occidental : [ˈdiɡne]
- valencian : [ˈdikne], [ˈdiɲne]
Sillabas
dig|ne
Adjectiu
| Declinason | ||
|---|---|---|
| Singular | Plural | |
| Masculin | digne | dignes |
| Femenin | digna | dignes |
digne
Francés
Etimologia
- Del latin dignus.
Prononciacion
/diɲ/
Sillabas
di|gne
Adjectiu
| Declinason | |
|---|---|
| Singular | Plural |
| digne | dignes |
| [diɲ] | |
digne masculin e femenin identics.