mange

Occitan

Etimologia

Del latin vulgar manĭcum, derivat de manĭca (cròc d'abordatge)

Prononciacion

/ˈmanʒe/, /ˈmanʒe/

França (Bearn) - Gascon : escotar « mange »

Sillabas

man | ge (2)

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
mange	manges
[ˈmanʒe]	[ˈmanʒes]

(gascon) mange masculin

1. Part, generalament estrecha e longa, d'una aisina, un instrument, etc., per ont òm l'aganta per se'n servir.

Variantas dialectalas

• mangle (lemosin)
• margue

Traduccions

anglés: handle (en) catalan: mànec (ca) còrs: manicu (co) esperanto: tenilo (eo) espanhòl: mango (es), asa (es)

francés: manche (fr) francoprovençau/arpitan: manjo (frp) italian: manico (it) sicilian: mànicu (scn)

Forma de vèrb

mange

1. Primièra persona del singular al present del subjonctiu de manjar.
2. Tresena persona del singular al present del subjonctiu de manjar.