ministèri
Occitan
Etimologia
Del latin ministerium, de minister derivat de minus.
Prononciacion
/mi.nis'tɛ.ɾi/ '((gascon), (lengadocian), /mi.nis'tɛ.ʁi/ (provençal)
mi | nis | tè | ri (4)
Nom comun
| Declinason | |
|---|---|
| Dialècte : lengadocian | |
| Singular | Plural |
| ministèri | ministèris |
| [mi.nis'tɛ.ɾi] | [mi.nis'tɛ.ɾis] |
ministèri masculin
- Emplec o carga que se realiza.
- (En particular) (Religion) Sacerdòci, foncions d’un prèire.
- Entremesa d’una persona dins un afar, lo servici que se dona a una autra persona dins un emplec o foncion.
- Podètz comptar sus son ministèri.
- (En particular) Foncion dels ministres encargats de realizar unes afars publics e que l’ensemble constituís lo govèrn.
- (Especialament) Lo quite departament qu’administran.
- Temps pendent que la persona que se parla foguèt ministre.
- (Per extension) Ensemble dels burèls plaçats jos la direccion d’un ministre e taneben lo bastits ont se situisson aquestes servicis e la demorança del ministre.