Occitan

Etimologia

Deverbal de cargar

Prononciacion

lengadocian, gascon /'kaɾɣo̞/, /'kaɾɣo̞/, provençau /'kaʀgə/, /'kaʀgə/

França (Bearn) : escotar « carga »

Sillabas

car|ga

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
carga	cargas
['kargo̞]	['kargo̞s]

carga femenin

Çò que pèsa.
- Se donèt tròp de carga al postam, s'aclapèt
Fais, çò que pòrta una persona, un animal, un bastiment, etc.
- Lo mul es un animal de carga.
- La carga de la nau es de cinquanta tonèls.
Peses, mesura o quantitat determinada d'unas causas.
- Una carga de blat.
Despensa, còstas.
- Las còstas demoran a sa carga.
1. (particular) Imposicion, taxa.
  - Las cargas publicas.
Magistratura, dignitat o foncion publica.
1. (istòria) Ofici que se crompava al sobeiran.
Accion de cargar qualqu’un de far quicòm: comission, òrdre que se dona a qualqu’un.
- Ai la carga de vos dire que…
(art) Caricatura, representacion exagerada, imitacion grotèsca.
- Aquel reteach es pench en carga.
(Quimia) Substància solida, non miscibla, introducha dins una mescla per li donar unas qualitats.
(drech) Pròva o indici que s’auça contra un acusat.
- Testimòni a carga: Tememònis assignats pel ministèri public o la partida civila per depausar suls fachs que pareisson èsser a la carga de l’accusat.
(mecanica) Fòrça aplicada en un punt (carga puntuala), fòrça aplicada sus una surperfícia (carga continú).
(militar) Ataca impetuosa d’una tropa.
- Carga a la baïoneta.
- Lo pas de carga.
(figurat) Ataca.
- La carga de la jornalista contra la ministra.
(electricitat) Quantitat d’electricitat dins un còrs (positiu o negatiu) interpretada per una deficiéncia o un excès en electrons. Per extension, quina que siá proprietat quantica, coma la carga de color.