Occitan

Del latin navĭgare. Existís una autra forma navigar, copiada del francés e doncas mens conselhabla, qu'es en concurréncia amb aquesta.

[naβeˈɣa], /naβeˈɣa/

na | ve | gar (3)

Vèrb

navegar

Anar sus aiga dins una embarcacion.

E, sènso navega, degun vai au Perou (Frederic Mistral, "Li Coumpagnoun" dins Calendau)
Inform. Se passejar per Internet.

Infinitiu	navegar
Gerondiu	navegant
Participi passat
	singular			plural
masculin	navegat			navegats
femenin	navegada			navegadas
Mòde indicatiu
nombre	singular			plural
persona	primièra	segonda	tresena	primièra	segonda	tresena
	ieu	tu	el ela	nosautres nosautras	vosautres vosautras	eles elas
Present	navegui navegue^{[N 1]}	navegas	navega	navegam	navegatz	navegan
Imperfach	navegavi	navegavas	navegava	navegàvem	navegàvetz	navegavan
Preterit	naveguèri	naveguères	naveguèt	naveguèrem	naveguèretz	naveguèron
Futur	navegarai	navegaràs	navegarà	navegarem	navegaretz	navegaràn
Condicional	navegariái	navegariás	navegariá	navegariam	navegariatz	navegarián
Mòde subjonctiu
nombre	singular			plural
persona	primièra	segonda	tresena	primièra	segonda	tresena
	ieu	tu	el ela	nosautres nosautras	vosautres vosautras	eles elas
Present	navegue	navegues	navegue	naveguem	naveguetz	naveguen
Imperfach	naveguèssi	naveguèsses	naveguès naveguèsse	naveguèssem	naveguèssetz	naveguèsson
Mòde imperatiu
nombre	singular			plural
persona	primièra	segonda	tresena	primièra	segonda	tresena
	ieu	tu	el ela	nosautres nosautras	vosautres vosautras	eles elas
Afirmatiu	—	navega !	—	naveguem !	navegatz !	—
Negatiu	—	navegues pas !	—	naveguem pas !	naveguetz pas !	—
Nòtas
↑ Èst e nòrd-èst (Cevena, monpelhierenc, Gavaudan, orlhagués, nòrd-Roergue)

Del latin navĭgare.

navegar

Navegar.

Si donx non navegava o non I mandara del sieu per navegar, liqual elegut non sen puesca escuzar per neguna cauza (Estatuts consulars dels mercadièrs de Montpelhièr, 1328-29)

E I jorn, en setembre, preson se a navegar (Guilhèm Anelièr, Istòria de la Guèrra de Navarra, sègle XIII)