oratora

Occitan

Etimologia

Del latin orator, deribat del vèrbe orare (« parlar »).

Prononciacion

[uɾa'tuɾo̞], /uɾa'tuɾo̞/

França (Bearn) : escotar « oratora »

Sillabas

o|ra|tu|ra

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
oratora	oratoras
[uɾa'tuɾo̞]	[uɾa'tuɾo̞s]

oratora femenin (per un òme: orator)

1. Persona que compausa, que prononcia de discors o d'obratges d’eloquéncia.
2. (teatre) Persona que pren la paraula al nom d’una tropa de comedians.

Variantas

• oratritz

Reviradas

alemand: anglés: orator (en) (persona eloquenta), speaker (en) (d'un eveniment) catalan: oradora (ca) espanhòl: oradora (es)

francés: oratrice (fr) italian: oratora (it) basc: , oradora (eu) portugués: oradora (pt)