pintar

Occitan

Etimologia

(nom 1) Del latin vulgar pĭnctare*, frequentatiu de pingere .

(nom 2) De pinta .

Prononciacion

[pinˈta], /pinˈta/

França (Bearn) : escotar « pintar »

Sillabas

pin | tar

Vèrb 1

pintar vb tr. (lengadocian) (provençau) (vivaroaupenc)

1. Enduire, cobrir de color o de pintura.

Variantas dialectalas

• pénher
• pintrar

Derivats

• pintor
• pintorlar
• pintorlejar

Traduccions

alemand: malen (de) anglés: to paint (en) catalan: pintar (ca) chèc: malovat (cs) ipf., namalovat (cs) pf., vymalovat (cs) pf. espanhòl: pintar (es)

francés: peindre (fr) italian: dipingere (it) romanés: a picta (ro) sicilian: pittari (scn) zolo: -penda (zu)

Vèrb 2

se pintar vb pron.

1. Fam. S'embriagar.

Traduccions

alemand: anglés: to get drunk (en) catalan: embriagar-se (ca) chèc: opíjet se (cs) ipf., opít se (cs) pf.

espanhòl: emborracharse (es) francés: s'enivrer (fr) italian: ubriacarsi (it) romanés: a se îmbăta (ro) sicilian: abburracciari (scn)

Catalan

Etimologia

Del latin vulgar pĭnctare.

Prononciacion

[pinˈta], /pinˈta/ (oriental e nòrd-occidental), [pinˈtaɾ], /pinˈtaɾ/ (valencian)

Vèrb

pintar

1. Pintar.