conciliant
Occitan 
Etimologia
- De conciliar
Prononciacion
[konsiˈljant] , Provençau [kõⁿsiˈljãⁿ]
Adjectiu
Declinason | ||
---|---|---|
Singular | Plural | |
Masculin | conciliant | conciliants |
[konsiˈljant] | [konsiˈljants] | |
Femenin | concilianta | conciliantas |
[konsiˈljanto̞] | [konsiˈljanto̞s] |
conciliant
- Qu'es portat a conciliar las ments, las gents d’interéss opausats.
- (particular) Qu'accèpta d'assajar pas d’impausar las sieunas opinions per defugir las bregas.
- (metonimia) Se dich d’una actitud, d’un biais de far, que l’objectiu es d'agusar pas los antagonismes.
Parents
Traduccions
|
Forma de vèrb
conciliant
- Participi present de conciliar
Catalan 
Prononciacion
- Oriental: central [kunsiɫiˈan] , balear [konsiɫiˈant] , [kunsiɫiˈan]
- Occidental: nord-occidental [konsiɫiˈan] , valencian [konsiɫiˈant] , [konsiɫiˈan]
Forma de vèrb
conciliant
- Participi present de conciliar
Anglés 
Etimologia
- De conciliate
Prononciacion
Adjectiu
conciliant
Francés 
Etimologia
- De concilier
Prononciacion
[kɔ̃siljɑ̃]
Adjectiu
Declinason | ||
---|---|---|
Singular | Plural | |
Masculin | conciliant | conciliants |
Femenin | conciliante | conciliantes |
conciliant
Forma de vèrb
conciliant
- Participi present de concilier