docile
Salta a la navegació
Salta a la cerca
Occitan 
Etimologia
Del latin docilis « disausar a se cultivar, qu'apren aisidament, docil ».
Prononciacion
[duˈsile] França (Bearn) : escotar « docile »
Sillabas
do|ci|le
Adjectiu
Declinason | ||
---|---|---|
Dialècte : lengadocian | ||
Singular | Plural | |
Masculin | docile | dociles |
[duˈsile] | [duˈsiles] | |
Femenin | docila | docilas |
[duˈsilo̞] | [duˈsilo̞s] |
docile
Variantas dialectalas
Derivats
Sinonims
Traduccions
|
Anglés 
Etimologia
Del latin docilis « disausar a se cultivar, qu'apren aisidament, docil ».
Prononciacion
General [ˈdəʊsaɪl] , EUA [ˈdɑːsəl] , [ˈdɑːsaɪl]
Sillabas
do|ci|le
Adjectiu
docile
Francés 
Etimologia
Del latin docilis « disausar a se cultivar, qu'apren aisidament, docil ».
Prononciacion
[dɔsil]
Sillabas
do|ci|le
Adjectiu
docile masculin o femenin, plural: dociles
Italian 
Etimologia
Del latin docilis « disausar a se cultivar, qu'apren aisidament, docil ».
Prononciacion
['dɔʧile]
Sillabas
do|ci|le
Adjectiu
docile masculin o femenin, plural: docili