martèu

Un martèu modèrn

Occitan

Etimologia

Del latin martĕllum qu'a remplaçat lo classic mallĕum.

Prononciacion

[marˈtɛw], /marˈtɛw/

Sillabas

mar | tèu (2)

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
martèu	?
[marˈtɛw]	[?]

martèu masculin (provençau)

1. Instrument de fèrre amb un margue de fusta que servís generalament per fixar los clavèls.

Variantas dialectalas

• martèl (lengadocian), (auvernhat)
• martèth (gascon)
• marteu (lemosin), (vivaroaupenc)

Reviradas

alemand: Hammer (de) masculin anglés: hammer (en) neutre bulgar: чук (bg) catalan: martell (ca) masculin espanhòl: martillo (es) masculin esperanto: martelo (eo) francés: marteau (fr) masculin

italian: martello (it) masculin neerlandés: hamer (nl) ongrés: kalapács (hu) polonés: młotek (pl) portugués: martelo (pt) masculin romanés: ciocan (ro) ucraïnian: молоток (uk)