marteu

Un marteu moderne

Occitan

Etimologia

Del latin martĕllum qu'a remplaçat lo classic mallĕum.

Prononciacion

[marˈtø], /marˈtø/

Sillabas

mar | teu (2)

Nom comun

Declinason
Dialècte : naut lemosin
Singular	Plural
marteu	marteus
[marˈtø]	[marˈtø]

marteu masculin (lemosin), (vivaroaupenc)

1. Instrument de fèrre amb un margue de fusta que servís generalament per fixar los clavèls.

Variantas dialectalas

• martèl (lengadocian), (auvernhat)
• martèth (gascon)
• martèu (provençal)

Parents

• martelada
• martelar
• martelaire -a
• martelatge
• martelet
• martelariá

Reviradas

alemand: Hammer (de) masculin anglés: hammer (en) neutre bulgar: чук (bg) catalan: martell (ca) masculin espanhòl: martillo (es) masculin esperanto: martelo (eo) francés: marteau (fr) masculin

italian: martello (it) masculin neerlandés: hamer (nl) ongrés: kalapács (hu) polonés: młotek (pl) portugués: martelo (pt) masculin romanés: ciocan (ro) ucraïnian: молоток (uk)