tabó

Occitan

Etimologia

De l’anglés taboo de polinesian tapu (« interdit, sacrat »).

Prononciacion

/taˈβu/, /taˈβu/, provençau /taˈbu/, /taˈbu/ França (Bearn) : escotar « tabó »

Sillabas

ta|bó

Adjectiu

tabó masculin o femenin (plural: tabós)

1. (antropologia) Relatiu a un interdit de caractèr religiós.
2. (per extension) Se dich d'una causa o d’un èsser que se cal pas tocar, o d’un subjècte que se cal pas o qu'es malaisit d’abordar sens destorbar o provocar de fòrtas reaccions de susceptibilitat.

Traduccions

alemand: Tabu (de) anglés: taboo (en) basc: tabu (eu) catalan: tabú (ca)

espanhòl: tabú (es) francés: tabou (fr) italian: tabù (it) portugués: tabu (pt)

Nom comun

tabó masculin (plural: tabós)

1. (antropologia) Interdiccion religiosa prononciada sus un lòc, un objècte o una persona
2. (per extension) Çò qu'es impossible o plan delicat de tocar, e donc de discutir, dins un grop social sans destorbar o provocar de fòrtas reaccions de susceptibilitat.