Veire tanben : cor, còrs, còrn

Occitan

(nom 1) Del latin cŏr « còr, estomac », de l’indoeuropèu comun *ḱḗr (« entralhas »).

(nom 2) Del latin chorus « ronda, dança, còr, còla », del grèc ancian χορός

lengadocian, gascon /ˈkɔɾ/

França (Bearn) : escotar « còr »

provençau /ˈkɔʀ/

còr

Nom comun 1

còr masculin

(anatomia) Organ muscular, cròs e pulsatiu assegurant la circulacion sanguina dans lo còrs uman o animal.
(figurat) Organ conciderat coma lo sèti de la sensibilitat morala, dels sentiments e de las passions.
1. (per extension) Sensibilitat, capacitat d'èsser sensible, esmavut, pertocat.
  - Un òme de còr.
(Per metonimia) Partida del pitre ont los baticòrs se fan sentir.
- Jurar la man sul còr.
1. (per extension) Cortage; fermetat de l'arma.
Pensada intima, disposicion de l’arma.
- Lo lengatge del còr.
(Cartas de jòcs) Una de las quatre ensenhaS d’un jòc de cartas francés o germanic, atal nomenada que las cartas d'aquela color son marcada de còrs roges estilizats (♥️).
(Per analogia) Mièg de quicòm.

còr masculin

(Musica) Cola de gens que cantan ensemble.
(Musica) Se ditz de la partida d'un pèça musicala qu'es cantada pel còr.
(Arquitectura, Religion) Partida de la glèisa, destriat de la nau, d'ont òm canta la messa e ont se ten l’autar.
(Per metonimia) Ensemble dels cantorals que son dins lo còr.
(Teatre) Ensemble de personatges que cantan, pendent lo cors de la pèça, o dins los intervals.
(Per extension) Çò que canta un còr.