còpia
Occitan
Etimologia
- Del latin copia (« abondància »); copia esa compausat de co- (prefixe intensiu) e ops (« mejans, fonts, poder », « riquesa »).
Prononciacion
/'kɔpjo̞/
Sillabas
cò|pia
Nom comun
| Declinason | |
|---|---|
| Singular | Plural |
| còpia | còpias |
| ['kɔpjo̞] | ['kɔpjo̞s] |
còpia femenin
- Accion de copiar.
- (drech) Drech de còpia.
- Doble fach segon un original.
- (particular) Reproduccion d’un obratge d’art.
- Una còpia de la Vènus de Milo.
- Simpla imitacion, manlèu, plagiat.
- Aquel roman es pas qu’una còpia flaca d'un tal obratge.
- Imitator, persona que reprodutz o imita los anars d’una autra.
- Aquel jovent es la còpia de son paire.
- Tot escrit destinat a èsser reproduch.
- (estampariá) Tèxte manuscrit sus que trabalhan los compositors.
Variantas dialectalas
- copia (gascon)
Sinonims
Parents
Traduccions
Forma de vèrb
còpia
- Tresena persona del singular del present de l'indatiu de copiar.
- Segonda persona del singular de l'imperatiu afirmatiu de copiar.
Catalan
Etimologia
- Del latin copia (« abondància »); copia esa compausat de co- (prefixe intensiu) e ops (« mejans, fonts, poder », « riquesa »).
Prononciacion
/ˈkɔpiə/, /ˈkɔpia/
Sillabas
cò|pia
Nom comun
| Declinason | |
|---|---|
| Singular | Plural |
| còpia | còpies |
còpia femenin