intim

Occitan

Etimologia

De latin intimus superlatiu de intus (« dedins »).

Prononciacion

/inˈtin/, /inˈtin/, provençau /ĩⁿˈtĩⁿ/, /ĩⁿˈtĩⁿ/

Sillabas

in|tim

Adjectiu

Declinason
	Singular	Plural
Masculin	intim	intims
	[inˈtin]	[inˈtins]
Femenin	intima	intimas
	[inˈtimo̞]	[inˈtimo̞s]

intim

1. Prigondament interior, en parlant subretor de çò que fa l’esséncia reala d’una causa.
   • Ai l’intima conviccion.
2. Que liga estrechament de causas entre elas.
3. (figurat) Qualifica una amistat, un ligam recipròc, qu'es fòrça pròche, autentic o de fisança.
   • Aver de relacions intimas amb qualqu’un.
4. (per extension) Qu'a e per qu'òm a une afeccion prigonda, de qu'òm se sentís fòrça pròche.
   • Es mon amic, mon amic intim.

Variantas dialectalas

• intime

Derivats

• intima conviccion
• intimament
• intimisme
• intimista
• intimitat
• jornal intim

Parents

• intimitat

Traduccions

alemand: intim (de), gemütlich (de), innig (de), vertraulich (de), vertraut (de), innigst (de), eng (de) anglés: intimate (en), close (en), inmost (en), innermost (en), personal (en) basc: catalan: íntim (ca)

espanhòl: íntimo (es), cómodo (es) francés: intime (fr) italian: intimo (it) portugués: familiar (pt), íntimo (pt), particular (pt), privado (pt)

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
intim	intims
[inˈtin]	[inˈtins]

intim masculin, (equivalent femenin: intima)

1. Òme fòrca pròche.