intime

Occitan

Etimologia

De latin intimus superlatiu de intus (« dedins »).

Prononciacion

/inˈtime/, /inˈtime/, provençau /ĩⁿˈtime/, /ĩⁿˈtime/

Sillabas

in|ti|me

Adjectiu

Declinason
	Singular	Plural
Masculin	intime	intimes
	[inˈtime]	[inˈtimes]
Femenin	intima	intimas
	[inˈtimo̞]	[inˈtimo̞s]

intime

1. Prigondament interior, en parlant subretot de çò que fa l’esséncia reala d’una causa.
   • Ai l’intima conviccion.
2. Que liga estrechament de causas entre elas.
3. (figurat) Qualifica una amistat, un ligam recipròc, qu'es fòrça pròche, autentic o de fisança.
   • Aver de relacions intimas amb qualqu’un.
4. (per extension) Qu'a, e per qu'òm a, una afeccion prigonda, de qu'òm se sentís fòrça pròche.
   • Es mon amic, mon amic intime.

Variantas dialectalas

• intim

Derivats

• intima conviccion
• intimament
• intimisme
• intimista
• intimitat
• jornal intime

Parents

• intimitat

Traduccions

alemand: intim (de), gemütlich (de), innig (de), vertraulich (de), vertraut (de), innigst (de), eng (de) anglés: intimate (en), close (en), inmost (en), innermost (en), personal (en) basc: catalan: íntim (ca)

espanhòl: íntimo (es), cómodo (es) francés: intime (fr) italian: intimo (it) portugués: familiar (pt), íntimo (pt), particular (pt), privado (pt)

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
intime	intimes
[inˈtin]	[inˈtins]

intime masculin, (equivalent femenin: intima)

1. Òme fòrca pròche.

Forma de vèrb

intime

1. Primièra persona del singular del present del subjonctiu de imtimar.
2. Tresena persona del singular del present del subjonctiu de imtimar.

Francés

Etimologia

De latin intimus superlatiu de intus (« dedins »).

Prononciacion

/ɛ̃tim/, /ɛ̃tim/

França (Sant Llorenç de Cerdans) : escotar « intime »

Sillabas

in|time

Adjectiu

intime masculin o femenin, (plural: intimes)

1. intime ^(oc)

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
intime	intimes
[inˈtin]	[inˈtins]

intime masculin o femenin

1. intime ^(oc) / intima ^(oc)

Forma de vèrb

intime

1. Primièra persona del singular del present de l'indicatiu de intimer.
2. Tresena persona del singular del present de l'indicatiu de intimer.
3. Primièra persona del singular del present del subjonctiu de intimer.
4. Tresena persona del singular del present del subjonctiu de intimer.
5. Segonda persona del singular de l'imperatiu afirmatiu de intimer.