marbre

Occitan

Etimologia

Del latin marmor eissit del grèc ancian μάρμαρος.

Prononciacion

['maɾbɾe], /'maɾbɾe/

Sillabas

mar|bre

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
marbre	marbres
['maɾbɾe]	['maɾbɾes]

marbre masculin

1. (mineralogia) Mena de pèira calcària, dura e solida, que servís subretot als obratges d'escultura e d’arquitectura.
2. Pèça del quite mineral talhat e lisat.
3. Obratges de marbre e d'escapolons de diferents marbres.
4. (estampariá) Taula de pèira o de metal sus que se pausa las paginas per la trabalhar.
5. (pastissariá) Taula de pèira utilizada coma superficia de manipulacion e de refrejament.
6. (mecanica) Superficia plana destinada verificar la geometria d’un veïcul

Variantas

• marme

Variantas dialectalas

• maubre (proveçau)

Reviradas

alemand: Marmor (de) anglés: marble (en) basc: marmola (eu) catalan: marbre (ca), mabre (ca)

espanhòl: mármol (es) francés: marbre (fr) italian: marmo (it) portugués: mármore (pt)

Catalan

Etimologia

Del latin marmor eissit del grèc ancian μάρμαρος.

Prononciacion

[ˈmarbɾə], /ˈmarbɾə/, [ˈmaɾβɾe], /ˈmaɾβɾe/

Sillabas

mar|bre

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
marbre	marbres

marbre masculin

1. Marbre

Francés

Etimologia

Del latin marmor eissit del grèc ancian μάρμαρος.

Prononciacion

[maʁbʁ], /maʁbʁ/

Sillabas

mar|bre

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
marbre	marbres
[maʁbʁ]

marbre masculin

1. Marbre