Occitan

Del latin accentus « intonacion, son, ton » de cănĕre, «cantar»

lengadocian /aˈt͡sen/

gascon /aˈksen/

provençau /aˈksẽⁿ/

escotar « accent »

Nom comun

accent masculin

(gramatica) Elevacion de la votz sus una sillaba, dins un mot, modificacion de la votz dins la durada o dins lo ton de las sillabas e dels mots.
- accent gramatical.
- accent prosodic.
(linguistica) Elevacion de la votz sus una de las sillabas del mot.
- accent tonic.
Intonacion que conven a l’expression dels sentiments.
- D'accents dolents.
(fonetica) Inflexions de votz o de prononciacion particularas a una nacion, als abitants d'un luòc, a un grop.
- L'accent nontanhòl.
(musica) Corta augmentacion de l’intensitat sonòra.
(tipografia) Signe diacritic que pòrta una sillaba e qu'es utilizat sefon las lengas per marcar l'accent tonic o gamatical, far conéisser la prononciacion de la vocala, per diferenciar las omofonias o simplament ortografic.
(figurat) Element que dona una impression, un ambient.