nomenar

Occitan

Etimologia

Del latin nomen « nom ».

Prononciacion

[numeˈna], /numeˈna/

escotar « nomenar »

Sillabas

no | me | nar (3)

Vèrb

nomenar (lengadocian)

1. Atribuir, impausar un nom a una persona, una causa o une collectivitat.
2. Qualificar, donar un epitèt.
3. Dire lo nom d’una persona, d’una causa; dire cossí una persona, una causa se nomena.
4. designar, enumerar.
5. Designar, causir o instituir per una foncion o un pòst.

se nomenar

1. Aver per nom.
2. Declarar son nom.

Variantas dialectalas

• nominar
• nommar (lengadocian, gascon)
• nomar (provençau)
• nomentar (gascon)

Sinonims

• apelar
• quiamar (dar/balhar un nom)
• dire

Derivats

• nomenat

Traduccions

alemand: heißen (de), nennen (de), benennen (de) anglés: name (en) catalan: nomenar (ca), anomenar (ca) espanhòl: nombrar (es), nominar (es), llamar (es)

francés: appeler (fr), donner pour nom (fr), nommer (fr) italian: chiamare (it) portugués: chamar (pt), denominar (pt), nomear (pt) sicilian: chiamari (scn)

Catalan

Etimologia

Del latin nomen (nom).

Prononciacion

Oriental: central [numəˈna], /numəˈna/, balear [noməˈna], /noməˈna/, [numəˈna], /numəˈna/

Occidental: nord-occidental [nomeˈna], /nomeˈna/, valencià [nomeˈnaɾ], /nomeˈnaɾ/

Sillabas

no | me | nar (3)

Vèrb

nomenar

1. nomenar ^(oc)